อยากให้ลูกสาวได้อ่าน ความรู้สึกของพ่อ”ไม่อยากมีลูกเป็นผู้หญิง”

ตอนที่ลูกยังเป็นเด็ก…พ่อไม่กล้ากอดลูกกลัวมือที่กร้านเพราะทำงานระคายเคืองผิวของลูกพ่อเมื่อลูกโตขึ้น…

ลูกมีอะไรก็พูดคุยกับแม่พ่อก็ทำได้แค่คอยห่วงใยอยู่ข้างๆเมื่อลูกเป็นผู้ใหญ่…

พ่อรอคอยโทรศัพท์จากลูกแค่ได้ยินเสียงลูกพ่อก็สบายใจแต่วันนี้…

ลูกต้องจากพ่อไปอยู่กับผู้ชายที่ลูกรักพ่อยังไม่ได้บอกรักลูกเลย…

พ่อหวังว่าผู้ชายคนนี้จะรักลูกให้มากกว่าพ่อพ่อจะใช้เวลาที่เหลืออยู่นี้คอยปกป้องลูกจนลมหายใจสุดท้ายมาเยือน

“พ่ออยากมีลูกชายพ่อไม่อยากมีลูกสาวไม่ใช่พ่อไม่อยากได้ลูกสาวหรือพ่อไม่ชอบเด็กผู้หญิง”

เพราะเมื่อลูกอายุได้20ปีแล้วพ่อไม่อยากให้วันนั้นมาถึง

วันที่ลูกต้องจากพ่อไปมันเหมือนพ่อได้สูญเสียทุกสิ่งแต่วันนี้มันก็มาถึงอยู่ดีลูกต้องให้ความเคารพและเทิดทูนสามีของลูก

แต่หากวันใดที่ลูกทะเลาะกันขอให้จำไว้อย่าเอามาเล่าให้พ่อฟัง

เพราะลูกรักเขาลูกให้อภัยเขาได้แต่พ่อจะไม่มีวันให้อภัยเขาเด็ดขาด….!!

ไม่มีพ่อคนใดที่อยากร้องไห้ในวันที่ลูกสาวแต่งงานพวกเขาเลือกที่จะกลั้นมันเอาไว้แต่มันไม่แน่เสมอไป

บางครั้งพวกเขาก็กลั้นไว้จนยากที่จะทานทนเรามีเวลาอุ้มลูกนอน6เดือนแรกหลังจากนั้น..

เค้าจะนอนได้เองเรามีเวลาอุ้มลูกเดินแค่1ปีแรกหลังจากนั้น..

เค้าจะเดินได้เองเรามีเวลากอดลูกเล่นได้นานๆแค่2ปีแรกหลังจากนั้น..

เค้าจะไม่ยอมให้กอดนานๆเรามีเวลาพูดให้ลูกฟังตลอดแค่3ปีแรกหลังจากนั้น..

เค้าจะไม่ฟังเราพูดเรามีเวลาอยู่กับลูกตลอดได้แค่10ปีแรกหลังจากนั้น..

เค้าจะไม่ยอมอยู่บ้านกับเราและอยากอยู่กับเพื่อน..มากกว่าเราเรามีเวลาดูแลลูกได้แค่15ปีแรก

หลังจากนั้น..เค้าอาจไม่อยากให้เรา..ดูแลเค้าอีกและอยากมี“ชีวิตของเค้าเอง!!”

ผ่านไป30ปีหลังลูกเกิดเราอาจจะไม่ได้เจอลูกอีกเพราะ“เวลา”ของคนใดคนนึง..อาจหมดลง

ทำทุกๆวันที่อยู่กับลูกให้มีค่า

เพราะ..“เวลา”นั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว“ชีวิตสั้น”

แต่“ความรัก”และ“ความผูกพัน”นั้นยาว…